Rekonstrukcja więzadeł stawu kolanowego
W rekonstrukcji więzadeł stawu kolanowego stosowane są techniki operacyjne o minimalnej inwazyjności. Zabieg odbywa się pod kontrolą kamery i bardzo małego obiektywu, który pozwala na obserwację wnętrza stawu.
Zamiast dużej kilkunastocentymetrowej rany, zabieg odbywa się poprzez dwa ok. 5-8 mm nacięcia. Sprzyja to szybszemu powrotowi do zdrowia pacjenta oraz zmniejsza ryzyko zakażenia okołooperacyjnego.
Metody leczenia nieoperacyjnego nie są skuteczne – nie usuwają pierwotnej przyczyny choroby. Celem leczenia jest odtworzenie anatomicznej i biomechanicznej funkcji więzadła krzyżowego a dzięki temu zapobieganie rozwojowi wczesnych zmian zwyrodnieniowych.
Uszkodzone więzadło można zastąpić przeszczepem innej tkanki pacjenta. Najczęściej stosowane są przeszczepy pochodzące z pobranych od pacjenta ścięgien zginaczy. W rekonstrukcji stosujemy anatomiczną technikę wprowadzania i osadzania przeszczepu. Szerokie wprowadzenie techniki artroskopowej oraz współpraca z zespołem specjalistów w rehabilitacji narządu ruchu umożliwia skrócenie okresu rehabilitacji pooperacyjnej do minimum.
Wskazania do zabiegu
Wskazaniem do rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego jest odczuwalna przez pacjenta niestabilność stawu, uczucie „niepewności” i „uciekania”.
Rekonstrukcja jest jednym z głównych czynników zapobiegających powstawaniu wtórnych uszkodzeń powierzchni chrzęstnych i łąkotek kolana. Powinna zostać przeprowadzona najpóźniej 4-6 miesięcy od pierwotnego uszkodzenia.
Opis rekonstrukcji więzadeł stawu kolanowego
Do przeprowadzenia operacji konieczne jest znieczulenie. Anestezjolog bada pacjenta przed znieczuleniem i wyjaśnia proponowany rodzaj znieczulenia.
Większość pacjentów przechodzi operację stawu kolanowego lub skokowego w znieczuleniu miejscowym, lędźwiowym. Znieczulenie to wybierane jest z powodu mniejszej ilości powikłań, jakie mogą wystąpić i braku przykrych efektów ubocznych znieczulenia ogólnego, takich jak nudności, wymioty, bóle gardła i krtani oraz uczucie ogólnego rozbicia. W pewnych przypadkach do zabiegu artroskopii stosuje się znieczulenie ogólne.
Po operacji kolano zaopatrzone jest w jałowy opatrunek, stabilizator a w stawie pozostaje cienka rurka (dren) odprowadzająca nadmiar krwi. Zostanie ona usunięta następnego lub kolejnego dnia rano. Bezpośrednio po powrocie do łóżka kolano pacjenta zostaje schłodzone opatrunkiem chłodzącym.
Ostateczna cena zabiegu jest uwarunkowana rodzajem i ilością implantów/zszywek niezbędnych do skutecznego przeprowadzenia zabiegu.
Jak się przygotować?
Na 10-14 dni przed przyjęciem do szpitala należy wykonać podstawowe badania dodatkowe. Należą do nich:
- grupa krwi
- morfologia
- elektrolity
- poziom cukru
- próby wątrobowe
- układ krzepnięcia
- EKG
- zdjęcie klatki piersiowej z opisem
- analiza moczu.
Bezwzględnie wymagane jest ważne szczepienie p-WZW B. Jeżeli u pacjenta współistnieje inna choroba, np. serca, płuc, wątroby, nerek lub układu nerwowego należy koniecznie skontaktować się wcześniej ze swoim lekarzem rodzinnym celem wykluczenia przeciwwskazań do operacji.
Przyjęcie do szpitala odbywa się w dniu zabiegu w godzinach rannych, pacjent musi być na czczo.
Zalecana diagnostyka przed zabiegiem
Do zabiegu rekonstrukcji kwalifikuje pacjenta ten lekarz, który będzie ten zabieg wykonywał. Poza badaniem klinicznym lekarz prowadzący wymaga wykonania diagnostycznego USG stawu lub badania MRI. Czasem konieczne jest wykonanie RTG stawu. Po konsultacji i uzgodnieniu z pacjentem rodzaju i wskazań do operacji ustalany jest termin operacji.
Przewidywany czas hospitalizacji
Czas pobytu w szpitalu: 1-2 dni.
Zabieg przeprowadza się w trybie chirurgii jednego dnia. Pacjent przyjmowany jest na oddział w godzinach porannych i wypisywany następnego dnia rano. W razie konieczności pobyt może zostać przedłużony nawet do kilku dni.
Zalecenia po zabiegu – rekonwalescencja
Po zabiegu pacjent otrzymuje przez kilka dni leki przeciwbólowe i przeciwzakrzepowe (heparyny). Zaleca się ograniczenie aktywności fizycznej do niezbędnego minimum przez co najmniej tydzień. Jak łatwo się można spodziewać organizm reaguje na wykonaną operację. Reakcja jest większa jeżeli krwiak pooperacyjny jest duży.
Siadanie, stawanie i chodzenie możliwe jest w pierwszej dobie po operacji. W opanowaniu chodzenia pomaga rehabilitant. Pokazuje pierwsze ćwiczenia, uczy jak chodzić przy pomocy 2 lasek. Pacjent będzie z nich korzystał przez około 3-4 tygodnie po operacji.
Lekarz lub rehabilitant informuje, z jaką siłą można stawać na operowanej nodze. Zwykle pełne obciążanie nogi możliwe jest po ok. 7 dniach. Po rekonstrukcji więzadła konieczne jest stosowanie stabilizatora stawu. Prosimy zabrać swój własny stabilizator do szpitala – będzie on potrzebny bezpośrednio po zabiegu. W przypadku, gdy pacjent nie posiada stabilizatora istnieje możliwość zakupienia go w szpitalu (koszt ok. 800 zł). Nie ma możliwości uzyskania refundacji na zakupiony w naszym szpitalu stabilizator.
Po zabiegu należy zwrócić szczególną uwagę na typowe objawy pooperacyjne:
- stany gorączkowe i umiarkowany ból, głównie wieczorem (do 38°C)
- obrzęk i płyn w stawie
- niewielkie sączenie krwi z rany pooperacyjnej
- trudności w utrzymywaniu pełnego wyprostu stawu
- umiarkowany do dużego, krwawy wylew podskórny na goleni i pod kolanem
- obrzęk okolicy kostek i goleni.
Jeżeli jednak:
- temperatura ciała jest stale podwyższona (ponad 38,5°C)
- okolica rany zmieniła się i jest coraz bardziej obrzęknięta i zaczerwieniona
- ból w stawie zamiast stopniowo maleć, stale nasila się
- z rany wydobywa się duża ilość wydzieliny krwistej
- obrzęk kostek jest bolesny i powiększa się
- pojawiają się i utrzymują nudności i wymioty
- pojawił się silny ból głowy
w takich przypadkach należy niezwłocznie skontaktować ze swoim lekarzem rodzinnym lub gabinetem lekarza, który przeprowadził operację lub z najbliższym szpitalem.
Lekarz wykonujący zabieg:
dr n. med. Jacek Walawski
Opinie pacjentów:
Jolanta Świdnik
Świetny specjalista w swojej dziedzinie, a przy tym wspaniały człowiek, wyleczył mi oba kolana, bardzo gorąco polecam pana doktora!
Maria
Miły, kompetentny. Zaczął od wywiadu bardzo szczegółowego. Zlecił prześwietlenie stopy, a następnie rehabilitację. Gdyby nie to, pewnie chodziłabym z bólem jeszcze pewnie parę ładnych lat. Wszędzie gdzie byłam się badać mówili że wszystko jest ok bo nie ma obrzęku, a tu proszę – jedna wizyta i wszystko jasne.
Artykuły, które mogą Cię zainteresować: