Stabiliazacja przeznasadowa kręgozmyku w odcinku lędźwiowo-krzyżowym kręgosłupa

Jedną z przyczyn bólów odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa jest kręgozmyk (inaczej ześlizg), czyli patologiczna zmiana osi kręgosłupa w wyniku przemieszczenia ku przodowi kręgu górnego względem kręgu dolnego.

Bóle w odcinku lędźwiowo-krzyżowym kręgosłupa nasilają się podczas stania i chodzenia, a ustępują po odpoczynku i w wyniku przodopochylenia kręgosłupa.

Leczenie chirurgiczne kręgozmyku polega na wszczepieniu układu stabilizującego, na który składają się śruby przeznasadowe i pręty łączące cały układ. Stabilizator wykonany jest z tytanu – nie jest przeciwwskazaniem do kolejnych badań rezonansu magnetycznego lub zabiegów fizykoterapeutycznych.

Wskazania do zabiegu

Do operacji stabilizacji przeznasadowej kręgozmyku w odcinku lędźwiowo-krzyżowym kręgosłupa kwalifikują się pacjenci, u których występuje:

• utrzymywanie się lub nasilenie dolegliwości bólowych i/lub ubytków neurologicznych pomimo stosowanego leczenia zachowawczego,
• kręgozmyk >25% (II stopień lub wyższy),
• progresja choroby o 25%.

Opis zabiegu

Zabieg operacyjny przeprowadzany jest w znieczuleniu ogólnym wykonywanym przez specjalistę anestezjologa. Po wprowadzeniu do znieczulenia, pacjent układany jest na brzuchu. Operowany poziom kręgosłupa jest ustalany, a w czasie operacji sprawdzany, przy pomocy aparatu rentgenowskiego zwanego ramieniem C.

Neurochirurg wykonuje kilkunastocentymetrowe cięcie skórne na plecach. Z pomocą systemu rozwieraczy dociera do tylnej powierzchni kręgosłupa, gdzie lokalizuje miejsca wprowadzenia śrub stabilizatora (tzw. nasady łuków kręgów). Wkręca śruby stabilizujące w trzony kręgów (co najmniej 4), a ich położenie kontroluje przy pomocy ramienia C. Następnie mocuje pręty, które przykręca do śrub specjalnymi nakrętkami.

Jak się przygotować?

W ciągu 2 tygodni przed planowanym zabiegiem należy wykonać badania laboratoryjne (morfologia krwi, układ krzepnięcia, elektrolity, mocznik, kreatynina, glukoza, grupa krwi), EKG i zdjęcie RTG klatki piersiowej.

W przypadku współistnienia innych chorób przewlekłych (np. serca, płuc lub schorzeń endokrynologicznych) – należy skontaktować się z lekarzem prowadzącym, celem wykluczenia przeciwwskazań do leczenia operacyjnego w znieczuleniu ogólnym.

W przypadku przewlekłego stosowania leków przeciwkrzepliwych (rozrzedzających krew), należy o tym fakcie poinformować lekarza w czasie kwalifikacji do leczenia operacyjnego.

Przed planowanym zabiegiem operacyjnym konieczna jest konsultacja ze specjalistą anestezjologiem.

Zalecana diagnostyka przed zabiegiem

Kwalifikacja do zabiegu operacyjnego opiera się na wykonanych badaniach obrazowych: badaniu RTG oraz tomografii komputerowej lub rezonansie magnetycznym odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa.

Przewidywany czas hospitalizacji

• Czas pobytu w szpitalu: 2-3 dni.
• Pacjent przyjmowany jest na oddział w dniu planowanego zabiegu w godzinach porannych na czczo.
• W pierwszej dobie po zabiegu chory jest pionizowany i rozpoczyna się pierwszy etap procesu rehabilitacji.
• W 2-3 dobie po zabiegu chory jest wypisywany do domu.
• Pacjent po zabiegu nie może sam prowadzić samochodu, nie powinien również korzystać ze środków transportu publicznego.

Zalecenia po zabiegu

• Pomiędzy siódmą a dziesiątą dobą po zabiegu operacyjnym należy usunąć szwy skórne.
• Przez 2 tygodnie po zabiegu operacyjnym należy ograniczyć przyjmowanie pozycji wymuszonych ciała, w tym pozycji siedzącej , do minimum.
• Nie ma żadnych ograniczeń odnośnie pozycji leżącej, zalecane jest również stanie i chodzenie, o ile nie są one długotrwałe.
• Pierwszy etap rehabilitacji (4-6 tygodni) to okres gojenia się rany, wrastania śrub stabilizatora oraz uruchamiania kręgosłupa i kończyn dolnych. Po tym okresie wskazana jest wizyta kontrolna u operatora, który zaleca dalszą rehabilitację, dobieraną indywidualnie w każdym przypadku.
• W zależności od wykonywanej pracy zawodowej, powrót do pełnej funkcjonalności trwa od 1 do 3 miesięcy.

 

---

Redakcja merytoryczna: dr n. med. Filip Stoma