Zerwanie więzadeł zazwyczaj zachodzi wskutek gwałtownego ruchu lub nadmiernego napięcia mięśni. To dzięki więzadłom i ich elastycznej strukturze mamy możliwość wykonywania jakiegokolwiek ruchu.
Więzadła stawu kolanowego są również pewnego rodzaju stabilizatorami, które zespalają nasze kości, a ich uszkodzenie to ból i unieruchomienie naszej kończyny na długi czas.
Zabieg leczenie uszkodzeń więzadłowych odbywa się pod kontrolą kamery i bardzo małego obiektywu, który pozwala na obserwację wnętrza stawu. Zamiast dużej, kilkunastocentymetrowej rany odbywa się ono poprzez dwa ok. 5-8-milimetrowe nacięcia. Sprzyja to szybszemu powrotowi do zdrowia pacjenta.
Celem leczenia jest odtworzenie anatomicznej i biomechanicznej funkcji więzadła krzyżowego, a dzięki temu zapobieganie rozwojowi wczesnych zmian zwyrodnieniowych. Uszkodzone więzadło można zastąpić przeszczepem innej tkanki pacjenta. Najczęściej stosowane są przeszczepy pochodzące z pobranych od pacjenta ścięgien zginaczy. W rekonstrukcji stosowana jest anatomiczna technika wprowadzania i osadzania przeszczepu.
Szerokie wprowadzenie techniki artroskopowej oraz współpraca z zespołem specjalistów w rehabilitacji narządu ruchu umożliwiają skrócenie okresu rehabilitacji pooperacyjnej do minimum.
Wskazaniem do rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego jest odczuwalna przez pacjenta niestabilność stawu, uczucie „niepewności” i „uciekania”.
Rekonstrukcja jest jednym z głównych czynników zapobiegających powstawaniu wtórnych uszkodzeń powierzchni chrzęstnych i łąkotek kolana. Powinna zostać przeprowadzona najpóźniej 4-6 miesięcy od pierwotnego uszkodzenia.
Do przeprowadzenia zabiegu operacyjnego konieczne jest znieczulenie. Anestezjolog bada pacjenta przed znieczuleniem i wyjaśnia proponowany jego rodzaj. Większość pacjentów przechodzi operację stawu kolanowego lub skokowego w znieczuleniu miejscowym, lędźwiowym. Znieczulenie to wybierane jest z powodu mniejszej ilości powikłań, jakie mogą wystąpić i braku przykrych efektów ubocznych znieczulenia ogólnego, takich jak: nudności, wymioty, bóle gardła i krtani oraz uczucie ogólnego rozbicia. W pewnych przypadkach do zabiegu artroskopii stosuje się znieczulenie ogólne.
Po operacji kolano zaopatrzone jest w jałowy opatrunek, stabilizator, a w stawie pozostaje cienka rurka (dren) odprowadzająca nadmiar krwi. Zostaje ona usunięta następnego lub kolejnego dnia.
Na 10-14 dni przed przyjęciem do szpitala należy wykonać podstawowe badania dodatkowe. Należą do nich: grupa krwi, morfologia, elektrolity, poziom cukru, próby wątrobowe, układ krzepnięcia, EKG (elektrokardiografia), zdjęcie klatki piersiowej z opisem, analiza moczu.
Bezwzględnie wymagane jest ważne szczepienie p-WZW B. Jeżeli u pacjenta współistnieje inna choroba, np. serca, płuc, wątroby, nerek lub układu nerwowego, należy koniecznie skontaktować się wcześniej ze swoim lekarzem rodzinnym celem wykluczenia przeciwwskazań do operacji.
Przyjęcie do szpitala odbywa się w dniu zabiegu w godzinach rannych, na czczo, a czas trwania pobytu w szpitalu to od 1 do 2 dni w trybie tzw. chirurgii jednego dnia.
Po zabiegu pacjent otrzymuje przez kilka dni leki przeciwbólowe i przeciwzakrzepowe. Zaleca się ograniczenie aktywności fizycznej do niezbędnego minimum przez co najmniej tydzień. Jak łatwo się można spodziewać, organizm reaguje na wykonaną operację. Reakcja jest większa, jeżeli krwiak pooperacyjny jest duży.
Siadanie, stawanie i chodzenie możliwe jest już w pierwszej dobie po operacji. W opanowaniu chodzenia pomaga rehabilitant. Pokazuje pierwsze ćwiczenia, uczy, jak chodzić przy pomocy dwóch lasek. Pacjent będzie z nich korzystał przez około 3-4 tygodnie po operacji.
Lekarz lub rehabilitant informuje, z jaką siłą można stawać na operowanej nodze. Zwykle pełne obciążanie nogi możliwe jest po ok. 7 dniach.